[سربازخانه جای خوبی برای فراموشی نیست]

صدقه سرِ محسنی که عیالش پا به ماه بود و خودش در به در جاده‌ها، ایستاده بودیم شب‌پاسِ پادگان، ناتورِ دشمنی که نبود. قامتِ آهنیِ برجک بدجور زوزه می‌کشید توی زمهریر دی‌. سرِ آهنیِ‌اش دریچه وا کرده بودند به قاعده دو کلّه و یک لوله کِلاش، خیر سرشان شبیخون اگر زدند کسی باشد چار تا تیر ول دهد تنگِ سیاهِ آسمان، خصم ناغافل نرسد. به دو ساعت نکشیده بود که بی‌ستارگیِ لامرامِ بیابان و تواتُرِ پرحدیثِ چشم‌های کسی خراب‌مان کرد. تنِ سبزِ اسکناس پشت‌و رو نوشتیم: «گیرم که رفته‌اید و خیال‌تان نیست گذر پرلرز شب‌های بی‌شما؛ کلیدتان اگر هست هنوز، منت‌داریم قدم‌ رنجه کنید ایوان خانه دلجویی از شمعدانی‌های باغ، زبان‌بسته‌ها پشت‌بندِ رفتن‌تان آب نمی‌خورند.»

* عنوان برگرفته از «پاریس شهر خوبی برای فراموشی نیست - سمیرا راهی»

[عکس: گام‌ معلق لک‌لک - تئو آنجلوپولوس]

[آن کس که نیامد و نیامد که نیامد]

پیِ رفتنش دادیم پنجره‌های خواب‌گاه را پرده زدند به سیاهیِ شبِ بی‌سحر، آفتاب نبیند جای خالی‌اش را. به چار روز نکشید کسوف شد و بند نیامد. دست‌خط حواله کردیم دلِ آسمان، گفتند گروکشیِ رُجعتش نور را گفته‌ایم بماند عجالتاً، بلکه هم برگشت. گفتیم اینجور که رفت برگشتنش قامتِ حالای ما نیست، تربتِ مزارمان شاید. ظُلُماتِ شب رفت. بغچه برداشته بود که نیاید، ورنه سپیدیِ صبح و سرخیِ غروب رفتنش نبود، دلِ سیاهِ شب جاده شد برایش؟ گفتند چه کنیم پس؟ گفتیم تاریکی خوف دارد و خطر، ستاره راهی کنید حوالیِ قدمش؛ زبانمان لال دلش نلرزد، سنگی نباشد، پایش نپیچد، زمین نخورد، زخم نشود، اخم نکند. گفتند یعنی رفت؟ گفتیم رفت به علی، به همین بهارخوابِ تاریک رفت، جای پایش هم همین سرخیِ چشم‌های بادکرده‌ی ما...

[عکس: چشمه باکره - اینگمار برگمان]

[چتر که باشد، باران بازنده است]

باران که پر می‌زند از کنجِ خاکستریِ آسمان

تاس ریخته با ابر

که بنشیند

روی چارقد گلدار شما... 

[عکس: سه میمون - نوری بیگله جیلان]